Arts met corona

Ook dokters en medisch personeel worden niet gespaard van covid-19. Zo mocht ook huisarts Trui Spruytte aan den lijve ondervinden wat corona met een mens doet. De reis die ze maakte moest een einde zijn van een infectieperiode, maar het is het begin van wat geschiedenis zal worden.

Dagboek dokter Trui Spruytte

Begin maart 2020

Wat zag ik er naar uit een short ski met vrienden richting Pitzal Oostenrijk. Deze trip moest ongeveer het einde zijn van een infectieperiode, waar je als eens snakt naar wat pauze, maar het is het begin van wat geschiedenis zal worden.

5maart - De eerste piste, zalig op de latten. Een mooie afdaling en wat buitenlucht... Maar ongeluk, door een stomme val had ik de pech om m'n kruisband van mijn knie te scheuren, met bovenop een miniscusscheur. Plots werd de ski trip een heel rustig verhaal, gelukkig zonder pijn waar vrienden heel erg voor me zorgden. Na hun ski- escapades gingen we nog wat hangen in de apres ski bar, in de gezonde buitenlucht. Gezonde dertigers, veertigers, vijftigers een jong en ondernemend en levendig publiek, geen zieken, geen hoesters. Er was gewoonweg niets aan de hand, behalve mijn knieblessure dan.

Maandag 9 maart 2020

Terug aan het werk, met in de achtergrond de verontrustende beelden van in Italië. Van Wuhan waren we al war gewoon, maar het leek 'een ver van ons bed show'. Consultaties, huisbezoeken met de brace aan door de knieblessure, het is wat huppelen en hinken, maar het lukt. Een weekje rustig doorwerken, met het dagelijks nieuws, want er komt wat op ons af- vrees ik.

Vrijdagmorgen 13 maart

Slechte nacht gehad, het Corona virus is iets wat me toch stilaan uit mijn slaap haalt, waar ik 's nachts mee worstel. In de vroege morgen stuur ik een mailtje naar de collegae van de wachtdienst, waar ik mijn bezorgdheid uit: moeten we de vergadering van volgende dinsdag toch echt niet vandaag laten doorgaan? De antwoorden komen vlot op gang, en tegen de middag zitten we samen met mondmaskers rond de tafel om in Kortemark alles georganiseerd te krijgen: wat met opvang van de kinderen? Mondmaskers? Bezoeken aan het rusthuis? Eigen persoonlijk beschermmateriaal? Ontsmetting, handzeep, veiligheidsbril, …. Het lijkt een eindeloze storm die op ons af komt. Dit wordt serieus, dit wordt anders werken dan onze eerstelijnshulp. Het maakt me bang….

Maandag 16 maart

Wat een helse telefonie ochtend, met nog brave patiënten die naar de consultatie komen.

Werken met een FFP2 masker, telkens wisselen van handschoenen, handgel tussendoor, telefoneren, paniek, angst, vragen, babbelen, en wat hoest, et is verdorie toch een opdracht met zo’n masker werken!

Mijn knieprobleem sleep ik intussen ook nog mee, het hinken is belastend voor mijn rug.

Ook bij de collegae begint de paniek intussen  te komen – spoedvergadering op de middag: hoe lossen we het op  om mogelijks zieken en de niet zieken niet bij elkaar te brengen? Een Covid
wachtpost in de lokale sportzaal is de oplossing: een agenda wordt opgemaakt om patiënten
te plannen, een roulementsysteem onder de artsen is rap geregeld.

Het middageten heb ik door de drukte overgeslaan, op naar de middagconsultatie, nog wat doorzetten!

Na 9 uurtjes non stop is er toch even wat tijd voor een boterhammetje. Het hoestje valt op bij mijn 3 studenten thuis. Geen lessen voor hen, thuis aan het (school) werk, en wat bijspringen voor hun single mama.

De spierpijn begint wat lastig te worden; ik maak me ongerust. Tegen alle wetenschappelijke richtlijnen in besluit ik in de vooravond toch een Corona test te doen...

Na een rustig avondconsultatie blokje ben ik blij ’s avonds thuis te komen. Thuis, rust, geen koorts, moe van het lange dagje ben ik blij in mijn bed  te kruipen.

Maar dan komt de nacht: dromen  - zweten- ijlen…. Dit is echt niet ok. Ik besluit morgen geen patiënten live te zien, in afwachting van het testresultaat.

Dinsdag 17 maart

Een 40 tal telefoontjes  in de voormiddag, uitleg geven, hygiënische maatregelen meegeven, bellen, voorschriften mailen na tele-overleg, …..
Over de middag is het even wat rustig, tijd om toch een middagpauze te nemen, en toch wel bang af te wachten tot het telefoontje van het labo me wakker schudt: het resultaat van de test is sterk positief – 14 dagen quarantaine- 14 dagen geen contacten met patiënten in deze toch wel hectische tijden. “Zorgen  voor” is mijn ding. Dit moeten opgeven door een virus MOET, maar is psychologisch lastig.
Ik duik onder – de volgende 7 dagen slaap ik meer dan ik wakker ben- 15 uur per dag is totaal geen uitzondering. De spierpijn neemt toe, een kommetje soep uitlepelen is al lastig voor m’n armen.
Slapen, paracetamol, hoestsiroop, handen wassen, masker op thuis, apart van mijn kids – die schitterend voor me zorgen… Ik leef in een bubbel, dat dit echt maar rap voorbij is.

Woensdag 25 maart

Voor het eerst  heb ik weer een normale dag:  met maar 1 uurtje slapen over de middag…
Het normale reilen en zeilen begint terug te komen, de post van een weekje ver moet ik dringend aanpakken. Brieven lezen en klasseren, rekeningen betalen – ook dat komt er bij. Als alleenstaande zelfstandige mama met 3 studenten is een halve maand niet werken, ook niets verdiend. Maar ik ben door het corona virus  gesparteld, en daar staat geen prijs tegenover.
Over een paar dagjes hopelijk terug aan de slag, met de nodig persoonlijke beschermingsmaatregelen.

Zaterdag 18 april

Intussen ben ik al een paar weekjes aan het werk. De infecties verminderen en de zieke patiënten worden niet gezien in de eigen praktijk maar op de triage post. De niet infectie patiënten worden in de eigen praktijk gezien.

Het valt op dat het rustig is in de praktijk, mensen zijn bang en durven niet te komen, ze stellen hun doktersbezoek uit. Als ze komen dan durven ze de deurklink niet aan te raken.

Waar de gezondheidszorg in Vlaanderen zo goed georganiseerd was, zo zorgend was tot voor de crisis, is dit nu een omgekeerde wereld. Mensen schatten vaak hun klachten verkeerd in of stellen uit. Patiënten beslissen zelf wat al dan niet belangrijk is.

Ik maak me als arts ongerust. Het virus is één iets, maar de zieken, het lockdown scenario, de eenzaamheid, onzekerheid, het economisch impact, … zal waarschijnlijk nog jaren slachtoffers eisen. Een nul risico zal er nooit meer zijn. Tijd om met de aanpassingen van social distance en hygiënische maatregelen het leven terug aan te pakken en ' te leven' want door het virus is er bij velen al wat levensenthousiasme weg geëbd. 

Dokter Trui Spruytte terug aan het werk na het genezen van het coronavirus.

Bronnen
- Getuigenis van Trui Spruytte zelf.
- Dael, J. (10 april 2020). ''Het is belangrijk dat de mensen blijven komen naar de dokter''. Krant van West Vlaanderen, 29.